سروده های کلاغ : تد هیوز

Ted Hughes

 تد هیوز  در نوشته اش به آوند " شکسپیر و الهه ی هستنی کامل" Shakespeare and the Goddess of Complete Being نوشته است :

" چنین می نماید که سروده سرایان  افسانه پرداز باید  گونه ای ویژه از  موجودات در زیست شناسی باشند . در زیر زرق و برق توطئه ی داستان  فلاتی  افسانه ای به ژرفا گسترده ست ، جائیکه  همانند فرقه ی  پلاتو گرایان نو ( نو افلاطونیان) Occult Neoplatonists در زمان شکسپیر  همه ی شخصیت ها و رویداد های باستانی  افسانه ای  مانند فرهنگ واژه های همگن  thesaurus از تصویرها و نمادها فراهمند.  برای این گونه سرایندگان  افسانه بخشی از سرشت  سروده هایشان است و نه انباری که گاه به گاه از آن  توشه بر می گزینند.

شواهد بسیاری در دستست که تد هیوز  به توانمندی  افسانه  باور داشته ست و این  در نوشته هایش که در گرده گلهای زمستانی گردآوری شده اند و به ویژه در نوشته اش در بار ه شکسپیر و همچنین در گفتگویش با اکبرت فاس   Ekbert Faas آشکارست.

^{هیوز  به باورهای فرقه ی  پلاتو گرایان نو ، به  کابالای} Cabbalah ^{یهود و به کیمیاگری} Alchemy ^{علاقمند بود و در باره ی این مباحث بسیار میدانست . اگرچه این بدان معنا نیست که  او  به یکی از این فرقه ها و یا  به همه ی آن ها گرویده بود. اما او به بودن  نیرویی پنهان باور داشت  و مانند پلاتونیان نو که  ریشه  در میترا  پرستی داشتند باورداشت که سروده سرایی   نوش داروییست که به مدد آن می توان دنیای آشفته و بیمار را مداوا نمود او می گفت:}

 ^{سرودن نیرویی جادوییست ... شیوه ایست که با آن می توان  موجب بر انگیختن  رویدادها  شد تا به آنگونه  رخ دهند که ما مایلیم آنچنان رخ دهند.}

و در گفتگویی با امزد حسین  Amzed Hossein گفت:

یکی از دشواری هایی که سروده سرایی با آن سر وکار دارد  نوسازی زندگیست، نو ساختن زندگی خود سروده سرا و در برآیند نوساختن زندگی مردم اگر آنان به  همان شیوه   عمل کنند که او از برای خویش کرده ست.

او در سروده ی خداشناسی 'Theology' آشنش خود را  از خدای مسیحیت  آشکاری میدهد.  آین شخصیت ناکامل "پدرانه" را او  قبلا در داستانی  برای کودکان بنام چگونه نهنگ گشته شد و داستانهای دیگر How the Whale Became and other Stories توصیف کرده بود که در یکی از  داستانهای آن  چگونه لاک پشت  گشته شد  'How the Tortoise Became خدای  شخصیتی دوستانه  بود که هستی های زمینی را از خاک رس  ساخته و آن هارا در کوره ی خورشید پخته بود. اما این خدا پاسخگو برای همه ی آفرینش نیست .  برای نمون در داستان چگونه نهنگ گشته شد 'How the Whale became نهنگ  به خودی خود  در باغچه کوچک پشت خانه ی خدا پدیدار شده بود .  و همین طور در داستان چگونه زنبور  گشته شد  How the Bee became این  خدا نمی دانست که در میانه ی زمین دیوی میزید که زنبور میسازد و خدارا فریب میدهد که برآن ساخته با دم خویش نیروی زندگی دهد. و این همان خداست که درسروده های کلاغ که هیوز از 1966  آغاز به سرودنشان نمود  به چشم می خورد. در این سروده ها  کلاغ در نماد انسان  رهسپار سفریست در شناسایی روان.  و در همان حال در تلاش یافتن پاسخی ست برای دشواری زندگی و مرگ . این کلاغ گویی همان  کلاغ ادگار آلن پو ست.

کلاغ در  نیایش   مسیحا  

کلاغ پرسید: " خوب، اینک چه در نخست؟"

خداوند  خسته و کوفته از کار آفرینش ، به خرناسه بود.

 کلاغ پرسید: " از کدامین سوی ؟ کدامین  سوی به نخست ؟"

شانه های خداوند کوهی بود که بر آن کلاغ نشسته بود.

کلاغ گفت " بیا تا در این باره گفتگو کنیم."

خداوند چون جسدی بزرگ درازکشیده با دهانی باز ،

کلاغ تکه ای دهان پر کن را از جسد درید و غورت داد

"آیا این  بی همه چیز خویشتن را در گوارشش آشکاری می دهد؟"

در زیر شنفتنی  به ماورای دریافتن

( این نخستین  ادا یش بود)

با این همه ، راستست ، او  به ناگهان خویشتن را بس نیرومندتر حس می کرد.

کلاغ، پیام آور ، گوژ کرده ، رخنه ناپذیر

نیمه روشن .  فرو مانده از سخنگویی

(آزرده بود)

-------------------------

* گرد هم آیی برای نیایش مسیح بر چلیپا یا کامیونز یا یوخاریست آیینی ست که ترسایان برای گرامی داشت آمیخته شدن نان و شراب د رپیکر مسیح پس از به بر فراز شدن بر چلیپا بر پا میدارند. و این یاد آوری شام آخر مسیح ست که او تکه نان و جامی از شراب را به یارانش نشان داد و گفت این پیکر منست.

هیوز در این سروده از کلاغی سخن می گوید که  بر شانه های مسیح نشسته و گوشت او را می درد. اما چون مسیح در باور ترسایان پاره ای از سه گانگی خداست  این معمایی  همه موجب آزردگی است.

Crow Communes

"Well," said Crow, "What first?"
God, exhausted with Creation, snored.
"Which way?" said Crow, "Which way first?"
God's shoulder was the mountain on which Crow sat.
"Come," said Crow, "Let's discuss the situation."
God lay, agape, a great carcass.

Crow tore off a mouthful and swallowed.

"Will this cipher divulge itself to digestion
Under hearing beyond understanding?"

(That was the first jest.)

Yet, it's true, he suddenly felt much stronger.

Crow, the hierophant, humped, impenetrable.

Half-illumined. Speechless.

(Appalled.)

کلاغ به شکار میرود

کلاغ
برآن شد که واژه ها را آزمون کند.
او  واژه هایی را انگارکرد برای پیشه ، جرگه ای نازنین
واقع نگر، صدا برانگیز، کارآزموده
با دندانهایی محکم.
هرگز جرگه ای ازین بهتر تربیت شده نتوانستی یافت.
او به خرگوش اشاره کرد  و واژه ها  منتشر شدند
صدا برانگیز
کلاغ بی برو برگرد کاغ بود ، اما خرگوش چه بود؟
او خود را به پناهگاهی سمنتی مبدل کرد.
واژه ها به اعتراض چرخیدند،  صدا برانگیز
کلاغ  واژه ها را به بمب بدل نمود - آنها پناهگاه را منفجرکردند.
قطعه هایی از پناهگاه به هوا پرتاب و شدند دسته ای از زاغ ها
 کلاغ  واژه ها را به تفنگ  بدل نمود،  وآنها زاغ ها را  به تیر انداختند.
زاغ های در سقوط به رگباری بدل شدند.
کلاغ واژه ها را به آب انباری بدل کرد، و آب را  اندوخت.
 آب به زمین لرزه ای بدل شد ، و آبانبار را در کشید.
 زمین لرزه به خرگوشی بدل شد و به سوی تپه ها جهید
پس از آنکه واژه ها ی کلاغ را نوش جان کرد.
کلاغ به  خرگوش  وقف شده به کار خیره شد.
از سخن فرومانده و سرشار از تحسین

 --------------------------------------------------------
درین سروده هیوز اشارتی دارد به انجیل که: در آغاز کلمه بود و کلمه نزد خدا بود
دگردیسی کلمه و نیروی آفرینش آن در این زبان نمادین پر هنش  می باشد.

Crow Goes Hunting

Crow
Decided to try words.

He imagined some words for the job, a lovely pack-
Clear-eyed, resounding, well-trained,
With strong teeth.
You could not find a better bred lot.

He pointed out the hare and away went the words
Resounding.
Crow was Crow without fail, but what is a hare?

It converted itself to a concrete bunker.
The words circled protesting, resounding.

Crow turned the words into bombs-they blasted the bunker.
The bits of bunker flew up-a flock of starlings.

Crow turned the words into shotguns, they shot down the starlings.
The falling starlings turned to a cloudburst.

Crow turned the words into a reservoir, collecting the water.
The water turned into an earthquake, swallowing the reservoir.

The earthquake turned into a hare and leaped for the hill
Having eaten Crow's words.

Crow gazed after the bounding hare
Speechless with admiration.

کلاغ  سیاه تر از همیشه

هنگامیکه خداوند از مرد بیزار شد،
به سوی آسمان چرخید،
و مرد بیزار از خدا ،
بسوی حوا چرخید ،
گویی همه چیز داشت که به هم  می ریخت.
اما کلاغ به غارغار آمد
کلاغ آنها را به هم دوخت،
آسمان و زمین  را به هم دوخت -
 و مرد فریاد برآور، اما با آوای خداوند.
و خدای را  خون بریخت ، اما  از خون مرد
آنگاه آسمان و زمین ترک برداشتند در نقطه ی پیوستشان.
و  این به قانقاریا انجامید و بوی تعفن
دهشتی در ماورای رستگاری.
درد عذاب آلود کاستی نگرفت
نه مرد  توانست مرد بماند و نه خدا خدای
 درد عذاب آلود
 افزاینده.
 کلاغ
لبخند زد
فریاد زنان: که " اینست آفرینش من"
و بر فراز نمود بیرق سیاه خویشتن را.

 

Crow Blacker Than Ever

When God, disgusted with man,
Turned towards heaven,
And man, disgusted with God,
Turned towards Eve,
Things looked like falling apart.

But Crow Crow
Crow nailed them together,
Nailing heaven and earth together-

So man cried, but with God's voice.
And God bled, but with man's blood.

Then heaven and earth creaked at the joint
Which became gangrenous and stank-
A horror beyond redemption.

The agony did not diminish.

Man could not be man nor God God.

The agony

Grew.

Crow

Grinned

Crying: "This is my Creation,"

Flying the black flag of himself

خدا شناسی کلاغ

کلاغ دریافت که خداوند شیفته ی اوست -
و گرنه او فتاده به مرگ  بود.
 پس این اثبات شد.
کلاغ لمید  درشگفت  از  تپش قلبش
و او دریافت که خداوند به زبان کلاغی سخن می گوید.
و به همان اندازه هیجان انگیز بود آشکارگری  او
آما چه چیز سنگها را دوست میداشت و به زیان سنگی سخن میگفت؟
آنها نیز چنین می نمودند که هستند.
 و چه می گفت  آن سکوت غریب
 پس از آنکه بانگ غار غارهایش محو میشد؟
و چه چیز گلوله های تیر را دوست داشت؟
که فرو می چکند از آن کلاغهای پریشان مومیایی شده؟
 سکوت سرب چه می گفت؟
کلاغ دریافت که خدا دوتا بود -
یکی از آندو بس بزرگتر از دیگری
که دشمنانش را دوست میداشت
و همه ی اسلحه ها از آن او بودند. 
 

Crow's Theology

Crow realized God loved him-
Otherwise, he would have dropped dead.
So that was proved.
Crow reclined, marvelling, on his heart-beat.

And he realized that God spoke Crow-
Just exciting was His revelation.

But what Loved the stones and spoke stone?
They seemed to exist too.
And what spoke that strange silence
After his clamour of caws faded?

And what loved the shot-pellets
That dribbled from those strung-up mummifying crows?
What spoke the silence of lead?

Crow realized there were two Gods-

One of them much bigger than the other
Loving his enemies
And having all the weapons.

 افتادن کلاغ

هنگامیکه کلاغ سپید بود برآن شد که خورشید بس سپیدست.
 او برآن شد که آفتابش آن  بس سپیدانه ست.
او بر آن شد که براو آفند کند و شکستش دهد.او نیروی خود را    افشان یافت در درخششی تمام
او به چنگ کشید و به کرک آورد خشمش را
و میانه ی خورشید را یا نوک خویش نشان نمود در خطی راست.
او خویشتن را بسوی اندرون خویش خندید
و آفند نمود.
ازفریاد رزم او درختان به ناگهان خشک شدند،
 سایه ها  گسترده شدند.
اما خورشید فروزان شد -
او فروزان شد و  کلاغ  بازگشت به سیاهی زغال.
 او دهان خویش  گشود اما آنچه که برون شد به سیاهی زغال بود.
"در آن بالا" او به تلاش گفت:
"جایی که سپیدی سیاهی ست و سیاهی سپید،  پیروزی از آن منست."
 
  

Crow's Fall

When Crow was white he decided the sun was too white.
He decided it glared much too whitely.
He decided to attack it and defeat it.

He got his strength flush and in full glitter.
He clawed and fluffed his rage up.
He aimed his beak direct at the sun's centre.

He laughed himself to the centre of himself

And attacked.

At his battle cry trees grew suddenly old,
Shadows flattened.

But the sun brightened-
It brightened, and Crow returned charred black.

He opened his mouth but what came out was charred black.

"Up there," he managed,
"Where white is black and black is white, I won."

کلاغ بیمار شدبیماریش چیزی بود که نمی توانست او را استفراغ کند
و دنیا را از هم باز نماید همچون کلافی از نخ پشمی
 سر پایان نخ را بسته به انگشت  خویش  یافت.
برآن شد که مرگ را بگیرد ، اما آنچه
که بدرون کمینگاه او شد
همیشه پیکر خودش بود
کجاست این هردیگری که مرا به زیر خویش می دارد؟
 او شیرجه رفت، رهسپار شد، به چالش   ، او بر فراز شد و با درخششی
مو سیخ شده به انجام با دهشت روبرو شد.
 چشمانش  در بیم بسته شد، دیدن را وانهاد. او با همه ی نیروی خویش  کوبید .   ضربه اش را حس کرد.
 افتاد، هراسناک.

Crow Sickened

His illness was something could not vomit him up.

Unwinding the world like a ball of wool
Found the last end tied round his own finger.

Decided to get death, but whatever
Walked into his ambush
Was always his own body.

Where is this somebody who has me under?

He dived, he journeyed, challenging, he climbed and with a glare
Of hair on end finally met fear.

His eyes sealed up with shock, refusing to see.

With all his strength he struck. He felt the blow.

Horrified, he fell.
 

کلاغ و مادر
هنگامیکه کلاغ در گوش مادرش شیون کرد
سوزاند تا آخرین تنه ی درخت.

هنگامیکه او خندید مادر گریست
به خون شد پستانهایش ، کف  دستهاش و پیشانیش همه خون گریست

او برداشتن گامی را آزمود ، و سپس گامی دیگر را و  باز گامی دیگر را
و هر کدام  به چهره ی مادر   برای همیشه  دهشت زد

هنگامیکه از خشم به انفجاز آمد
مادر به پشت افتاد به زخمی مهیب و صیحه ای هراسناک

هنگامیکه بازایستاد، مادر بر او  همچون کتابی بسته شد
و با نشانلای کتاب، او می بایست پی می گرفت.

 او به درون ماشین جهید و ریسمان ماشین کش
 به گردن مادر بسته بود و او به بیرون پرید.

او به درون هواپیما جهید اما پیکر مادر  درموتورجت گیر شد
هیاهوب اعتراض بر خاست و پرواز ملغی شد.

او به درون موشک پرید و مسیر آن
درون دل مادر  همه  مته کرد و او ادامه داد.

و درون موشک  خوش و دنج بود و او نمی توانست بسیار ببیند
اما  از درون چاله چوله ها او  آفرینش را خیره به تماشا شد.

و ستارگان را دید که میلیون ها فرسنگ دوربودند
و آینده را دید و گیتی را.

باز نمود و بازنمود
و پی گرفت و خوابید و سر انجام

با ماه  برخورد کرد و بیدار شدو به بیرون خزید

در زیر کپل های مادر..

Crow and Mama 

When Crow cried his mother's ear 
Scorched to a stump. 

When he laughed she wept 
Blood her breasts her palms her brow all wept blood. 

He tried a step, then a step, and again a step - 
Every one scarred her face for ever. 

When he burst out in rage 
She fell back with an awful gash and a fearful cry. 

When he stopped she closed on him like a book 
On a bookmark, he had to get going. 

He jumped into the car the towrope 
Was around her neck he jumped out. 

He jumped into the plane but her body was jammed in the jet - 
There was a great row, the flight was cancelled. 

He jumped into the rocket and its trajectory 
Drilled clean through her heart he kept on 

And it was cosy in the rocket, he could not see much 
But he peered out through the portholes at Creation 

And saw the stars millions of miles away 
And saw the future and the universe 

Opening and opening 
And kept on and slept and at last 

Crashed on the moon awoke and crawled out 

Under his mother's buttocks. .

کلاغ و دریا

کوشید که دریا را نادیده گیرد

اما آن از مرگ بزرگتر بود،  به همانسان که از زندگی بزرگتر بود

کوشید که با دریا گفتگو کند

اما مفزش بسته شد و همانند شراره ی آتش چشمانش از برق آن سیاهی گرفت.

کوشید که با دریا همدردی کند

اما او واپسش زد - همانند چیزی مرده که واپستان میزند.

کوشید که دریا را در نفرت گیرد

اما بی درنگ خودرا چون پشکل خشک خرگوش پتیاره بر صخره های بادگیر حس نمود.

 کوشید که فقط   در همان  دنیا یی بماند که از آن دریاست

اما ریه هایش  به اندازه کافی ژرف نبود.

و خون شادانش از آن  می جهیدند

مانند قطره های آب روی یک اجاق داغ

به انجام

او روی برگرداند و از دریا دوری گرفت.

مرد مصلوب را توان جنبیدن نیست.

Crow and the Sea 

He tried ignoring the sea 
But it was bigger than death, just as it was bigger than life. 

He tried talking to the sea 
But his brain shuttered and his eyes winced from it as from open flame. 

He tried sympathy for the sea 
But it shouldered him off - as a dead thing shoulders you off. 

He tried hating the sea 
But instantly felt like a scrutty dry rabbit-dropping on the windy cliff. 

He tried just being in the same world as the sea 
But his lungs were not deep enough 

And his cheery blood banged off it 
Like a water-drop off a hot stove. 

Finally 

He turned his back and he marched away from the sea 

As a crucified man cannot move. 

درس نخست کلاغ

خدا کوشید تا به کلاغ سخن گفتن بیاموزد .

خداگفت : " شیدایی ، بگو  شیدایی."

کلاغ با دهانی باز درشگفت شد. و کوسه ی سپیدی به درون دریا زد

و در چرخه  بپایین شد تا ژرفای خویشتن را بیافت.

خداگفت نه، نه، بگو شیدایی ، اینک بکوش که بگویی شی . دا. یی."

کلاغ  با دهانی باز درشگفت شد. و یک مگس آبی، یک مگس  سیتسی ، یک پشه

به برون تیر کشیدند و افتادند.

بسوی دیگهای گوشت گوناگون

خداگفت " اینک آخرین تلاش ، شی. دا. یی."

کلاغ به لرزه افتاد، درشگفت شده با دهانی باز بالاآورد

و سر بزرگ و بی پیکر انسان

از زمین بیرون شد با چشمانی به دور خود گردان،

-چون وروره جادو به پرخاش

و پیش از انکه خدا بتواند او را بازدارد کلاغ دوباره بالا آورد.

و رحم زن به دور گردن مرد افتاد و سخت شد.

  بر روی چمن آندو باهم  به تکاپو افتادند.

- خدا کوشید تا ازهم سوایشان کند.نفرین کرد ، گریست.

کلاغ  گنهکارانه پرید ورفت.

Crow's First Lesson

"God tried to teach Crow how to talk.
'Love,' said God. 'Say, Love.'
Crow gaped, and the white shark crashed into the sea
And went rolling downwards, discovering its own depth.

'No, no,' said God, 'Say Love. Now try it. L O V E.'
Crow gaped, and a bluefly, a tsetse, a mosquito
Zoomed out and down
To their sundry flesh-pots.

'A final try,' said God. 'Now, L O V E.'
Crow convulsed, gaped, retched and
Man's bodiless prodigious head
Bulbed out onto the earth, with swivelling eyes,
Jabbering protest –

And Crow retched again, before God could stop him.
And woman's vulva dropped over man's neck and tightened.
The two struggled together on the grass.
God struggled to part them, cursed, wept –

Crow flew guiltily off."