چرا من نقاش نیستم سروده ای از فرانک اُهارا

چرا  من نقاش نیستم

سروده ای از فرانک اُهارا

من نقاش نیستم، من یک شاعرم

چرا؟ فکرمیکنم  بیشتر دلم میخواست که

نقاش بودم ،ولی نیستم، به هر روی

برا نمونه ، مایک گلدبرگ

به نقاشی می پردازه، بهش سر می زنم 

"میگه "بفرما بشین و یک نوشیدنی بگیر

من می نوشم، ما می نوشیم. من نگاه می کنم

"   میگم " توش ساردین گذاشته ای    

    "آره، باید یه چیزی اونجا میذاشتم

  آها." من میرم و یه چند روز ی می گذره

و دوباره بهش سر می زنم. نقاشیش

 هنوز ادامه داره، من میرم و روزا

 میگذره.  بازم  بهش سر می زنم نقاشیش

تمام شده.  میپرسم"پس  ساردینش چی شد؟        

تنها چیزی که مونده حرفای الفباست. 

  مایک میگه " زیادی تو چش می خورد

اما من؟ یه روز به یه رنگ فکرمی کنم

مث نارنجی ، یه خط می نویسم

در باره ی نارنجی. یه هو

یه صفحه پر میشه از واژه   نه که از خط

بعدش یه صفحه  ی دیگه. بایدکه

واژه ها خیلی بیشتر بشن ،نه  درباره ی نارنجی 

درباره ی اینکه نارنجی و زندگی

چه دهشتزان. روزا می گذره حتی در

جمله ها، من    راستی یه شاعر م. شعرم

تمام میشه و من هنوز  به نارنجی 

    تو این دوازده تا شعر  نپرداخته ام . اسمشا

میذارم نارنج ها و یه روز توی یه نمایشگاه

پرده ی نفاشی مایک را می بینم . اسمش ساردین هاست

Why I Am Not A Painter

by Frank O’Hara

I am not a painter, I am a poet.

Why? I think I would rather be

a painter, but I am not. Well,

for instance, Mike Goldberg

is starting a painting. I drop in.

“Sit down and have a drink” he

says. I drink; we drink. I look

up. “You have SARDINES in it.”

“Yes, it needed something there.”

“Oh.” I go and the days go by

and I drop in again. The painting

is going on, and I go, and the days

go by. I drop in. The painting is

finished. “Where’s SARDINES?”

All that’s left is just

letters, “It was too much,” Mike says.

But me? One day I am thinking of

a color: orange. I write a line

about orange. Pretty soon it is a

whole page of words, not lines.

Then another page. There should be

so much more, not of orange, of

words, of how terrible orange is

and life. Days go by. It is even in

prose, I am a real poet. My poem

is finished and I haven’t mentioned

orange yet. It’s twelve poems, I call

it ORANGES. And one day in a gallery

I see Mike’s painting, called SARDINES.

  (1926-66)  فراتک اُهارا

فراتک اُهارا در مر یلند به دنیا آمد. نخست یه آموختن موسیقی پرداخت و سپس د ردانشگاه هاروارد  به ادبیات انگلیسی روی آورد. در 1952 نخستین کتاب سروده هایش را به چاپ رساند. او در موزه ی هنرهای نووای نیویورک کار میکرد و ویراستار خبرهای هنری بود . درباره ی  نفاشی  به بسبار می نوشت و و به  تئاتر دلبستگی داشت.  در 1966 از دنیا رفت. بسیاری از سروده هایش به وسیله ی دنالد آلن گردآوری شده و پس از مرگش منتشر شده اند.       

او همیشه و همه جا سروده می سرائید. و با انجمنی از هنرمندان و موسیقی دانان  و سروده سرایان  همکاری می نمود و از آنان الهام میگرفت که او دردنیای آفرینندگی  نیویورک غوطه ور بود. برای اُهارا این شهر جای شدنی ها بود چه شدنی هایی   پریشان گر و  چه  شدنی هایی شورانگیز.  در  سروده هایش ناگهانشی دیده می شود که از تپش و گام زندگی در این شهر ، از ریخت های هنری جاز نووا و سینما و نقاشی  شاخه زده.  این گشودگی به آزمودنست که اُهارا را  به آوند سروده سرایی ناگذیر  در حیطه ی آزمودن های پر انگار  در شهری نووا می شناساند چارلز بین بریدج  خرده سنج روزنامه گاردین در بازنگری گزینه ای تازه از سروده های او  چرا  من نقاش نیستم دیگر سروده ها نوشته است " فرانک اُهارا سروده سرایی  شگفت زاست - شادی]ور، انگیزاننده، گفتگو گر، درگیر کننده پرشور ، بیباک، سوگوار  و یه شگرفی  پیراسته ،

Primary Works

Love Poems,Odes,Lunch Poems,Meditations in an Emergency,A City in Winter,

Jackson Pollock.

Second Avenue.

New Spanish painting and sculpture: Rafael Canogar and others.

Robert Motherwell; with selections from the artist's writings by Frank O'Hara.

Nakian.

Meditations in an emergency.

Odes.

The collected poems of Frank O'Hara.

Lunch poems.

Art chronicles, 1954-1966.

Poems retrieved.

Early writing.

Selected plays.

The Collected Poems of Frank O'Hara.

Amorous Nightmares of Delay: Selected Plays.